مسلمانی

زير بار باورت گشتی تو در امت فسيل
خوش به حالت گر شود روزی زخر پيدا فسيل

خانۀ بالای خود را تا تو دادی دست رب
نيست کونت را حريف حتی بيل اردبيل

چون خوری هر ریدۀ رب را تو چون خرمای تر
ميزنند جمعی ملک بر رطب رب زنجبيل

گرچه الله تو را موری نمی گيرد به کير
می چـسی تکبير گويان با تفخر همچو فيل

کون خود را پيشکش چون ميکنی در هر نماز
لشکری کـير ملک را ميکنی بر خود گسيل

بر قد و قدر تو و قبر پيمبر اهل دل
چون بشـاشند می برد آن شاششان رونق ز نيل

آنچنان آباد گردد باغ اوهام تو زان
تا که از يادت رود حور و بهشت و سلسبيل